W tym tygodniu zacząłem pisać kilka recenzji i żadnej nie skończyłem.
Może przyszły tydzień będzie lepszy.
Ale coś tam przynajmniej przeczytałem, a było to:
1. Showcase Presents: Booster Gold TPB
Poszedłem za ciosem i zaraz po omnibusie Superman/Doomsday łyknąłem ponad 600 stron kolejnej ramotki. Znowu Dan Jurgens i znowu bez bólu. Booster nigdy nie był w pierwszej lidze bohaterów DC i w drugiej właściwie też nie, ale to ciekawa postać i chyba trochę niewykorzystana. Superbohater – celebryta. Przybysz z przyszłości, który chyba również jako bohater komiksowy trochę wyprzedził swój czas i może dlatego nie spotkał się z dostatecznym uznaniem. Trejd zawiera 25 zeszytów pierwszej serii z lat 1986-88, czyli całość. Poznajemy początki Boostera jako nowego bohatera Metropolis, jego starania o zaistnienie w świadomości mieszkańców miasta i przede wszystkim – mediów. Bo Booster nie tylko walczy z łotrami, ale przede wszystkim dba o własny image i kontrakty reklamowe.
Nie wszystko mu na początku wychodzi, ale w decydujących momentach daje radę i pokazuje swoje prawdziwe oblicze – jednak sława nie jest tak ważna, jak dobro innych. Czyli kolejny harcerzyk. Nie ma co pisać o rysunkach, bo to wszyscy znamy. Klasyczny Jurgens. Mnie się podoba.
Lektura dość przyjemna i warta tych trzydziestu kilku złotych za jakie można ten komiks kupić.
Gdyby tylko tak nie brudził łap tuszem…
2. Zakazany owoc i Bracia Kowalscy w jednym HC
Jubileuszowe wydanie z okazji 10-lecia kultury gniewu. Czy już składałem życzenia? A, składałem. Kawał historii polskiego komiksu.
Nie dla wszystkich jednak. Odbiorca nie obeznany z komiksem undergroundowym, punkowym, może nie zaakceptować konwencji, a żarty uznać za nieśmieszne. Mnie śmieszą. Nieustannie od ładnych kilku lat. Choć muszę przyznać, że kolejna lektura po latach nie kopie już tak mocno jak kiedyś. No i nie byłem w stanie przeczytać wszystkiego na raz, musiałem robić przerwy.
Może dlatego, że znałem ten materiał, a może dlatego, że siłą tych komiksów są właśnie krótkie, szybko puentowane historyjki, które jednak w większej dawce rodzą przesyt. Co innego dostać zeszycik raz na rok, a co innego czytać całość „jak leci”.
Ciekawe czy 20 lat temu Pała sądził, że jego komiksy wyjdą jako wydanie kolekcjonerskie, rocznicowe, w HC?
Warto mieć na półce ku pamięci.
Niech stoi obok jubileuszowego Tytusa! Hłe, hłe.
Znacie to ludziska? Nie? Scenariusz: Andrzej Bajguz
Rysunki: Paulina Drobnikowska
Ale na szczęście Autorzy nam się przedstawili. Są fanami Thorgala. OK., dobrze wiedzieć.
Urząd Marszałkowski Województwa Podlaskiego w Białymstoku i Prezydent Miasta Białegostoku sypnęli kasą, więc powstał komiks.
O Białymstoku oczywiście. Mieście, gdzie wieżowce mają po sto pięter.
W mieście tym w dziwnych okolicznościach giną naukowcy z tamtejszego uniwersytetu. Na początku jest nudno jak cholera. Scenarzysta miota się w opowieści, skacze między wątkami i nagle je urywa. Zero płynności opowieści. Potem następuje moment, w którym pomyślałem, że historię da się uratować – zabójstwa są ze sobą powiązane dziwnym szyfrem. Moment ten nie trwa długo, bo jakieś dwie strony. Akcja się rozwiązuje błyskawicznie i w banalnie głupi sposób. Szyfr niby coś znaczył, ale równie dobrze mogło go nie być. Panie scenarzysta – nie wystarczy dać głównemu bohaterowi na imię Gustaw, czy wstawić na półki kilka książek grzbietem do czytelnika, żeby tenże czytelnik zaczął się zachwycać nawiązaniami! Tanie i biedne.
O rysunkach można powiedzieć wiele, ale nie chciałbym zniechęcać pani rysowniczki. Niech ćwiczy. Dużo. Anatomia, perspektywa. Takie tam głupoty. Być fanką Thorgala to za mało, żeby móc rysować komiks. Zresztą jakby pani napisała, że w dzieciństwie fascynował ją komiks „Wirus”, to bym przynajmniej pogratulował udanego przerysowania.
Recenzenci na tylnej okładce pieją z zachwytu. Pani literaturoznawca pisze: „otrzymaliśmy całość oryginalną, zabawną i pomysłową”. Jeśli kogoś śmieszy kolejny raz odgrzewany Kononowicz – to może to i oryginalne i pomysłowe. Pan literaturoznawca podnieca się „wirtuozersko zaprezentowaną zagadką kryminalną”. To straszne. Czy naprawdę do Białegostoku nie docierają choćby poprawnie skrojone kryminały??? Panie literaturoznawca! Braki w lekturze pora nadrobić, bo chyba waćpan nie wiesz co znaczy prawdziwa zagadka kryminalna. I nie mówię tu o „Kodzie da Vinci”. Wreszcie wszystko to podsumował pan socjolog stwierdzając, że „wszystko to buduje pozytywną mitologię miejsca i wpływa na budowanie wspólnoty lokalnej”. Tu się zgodzę. Ukazani w komiksie mieszkańcy Białegostoku byli bardzo zafascynowani mordercą i na każdym kroku mu kibicowali, a psychopata urósł do rangi miejskiego bohatera i cała wspólnota lokalna tylko czekała aż znowu zaatakuje. Gratuluję patologicznej wspólnoty.
Na dokładkę ciemna, zupełnie nieczytelna okładka (nie sugerujcie się tym co powyżej, w rzeczywistości wszystkie odcienie brązu ze sobą się zlewają i nic nie widać), dopełniająca tylko ogólne wrażenie.
Co za badziew.
4. Mouse Guard: Legends of the Guard HC
Bardzo ładne wydanie zbiorcze antologii prac niejako w hołdzie głównej serii.
David Petersen – ojciec Mysiej Straży zebrał dość ciekawą grupę artystów (m.in.: Terry Moore, Gene Ha, Jason Shawn Alexander i kilka nazwisk nieco mniej u nas znanych).
Miłe dla oka opowiastki, bardzo uniwersalne, bo z równą przyjemnością przeczytają je i dzieci i ich rodzice.
Kiedyś będę czytał dziecku na dobranoc.
Muszę przyznać, że minimalnie wolę samodzielne działania Petersena (Mouse Guard: Fall 1152, to dla mnie absolutnie genialny komiks), ale i tym razem miałem jedynie przyjemne odczucia.
Mimo mieszanki artystycznej całość jest bardzo spójna (efekt jaki udało się osiągnąć np. w rodzimych „Scenach z życia murarza”). Bardzo bym chciał, żeby ta seria zagościła w Polsce.
Komiks tygodnia:
Mouse Guard: Legends of the Guard
Myszy rządzą!
